Voor ouderbegeleiders & opvoedondersteuners

[Column 20/2] Stevig in je schoenen staan

‘Waar moet ik aan denken bij een “goede ouder-ervaring”? Kun je een voorbeeld geven, want ik kan me er niets bij voorstellen’, vraagt een student. Ik moet even graven en bedenk dan hoe mijn zoon van vier afgelopen week de stoute schoenen aantrok en wat dat met mij deed.


In de schoenenwinkel kiest hij uit alle kleuren gympen uitgerekend het felroze paar.
Mijn gedachten schieten alle kanten op, maar gaan vooral over: hoe krijg ik hem zover dat hij een “normale” kleur kiest? In een poging hem op andere gedachten te brengen, zeg ik: ‘Als je deze kiest, gaan de jongens in de klas je misschien wel uitlachen.’
Hij kijkt naar de grijze gympen die ook in het rek staan. Net als hij ze wil pakken, bedenkt hij zich. ‘Nee mam, de roze vind ik mooier. Dié wil ik hebben’, zegt hij. ‘En als ze me uitlachen, dan zeg ik dat uitlachen NIET mag.’

Mijn bezorgdheid maakt plaats voor een gevoel van trots. Ik hoor mezelf zeggen: ‘Gelijk heb je, we nemen de roze!’

Iets verderop staat een oudere dame naar ons te lachen. ‘Het is toch het belangrijkste dat hij ze mooi vindt?’, zegt ze met een knipoog.

Ik vind dat ze gelijk heeft, maar tóch twijfel ik. Ik wil mijn zoon beschermen tegen pesterijen. Ik wil dat hij gelukkig is en daar voel ík me verantwoordelijk voor.

Ik wil mijn zoon beschermen, maar mijn invloed op deze situatie is beperkt. Ik ben er morgen niet bij tijdens de gymles en weet niet hoe zijn klasgenootjes zullen reageren. Dat besef maakt me eventjes kwetsbaar. Wat zal ik doen? Gewoon afwachten wat er gebeurt of de juf morgenochtend vooraf nog even inseinen? Na wat wikken en wegen kies ik voor het eerste.

De volgende middag haal ik mijn zoon op van school. Nog voordat hij goed en wel achterop de fiets zit, vraag ik quasi-onverschillig of er nog iemand iets gezegd heeft over zijn nieuwe gympen. ‘Alleen Otis, hij wil ze ook hebben’, zegt hij en vraagt vervolgens of hij bij thuiskomst nog een snoepje mag.

Mijn schouders zakken tien centimeter en ik haal diep adem. Heel eventjes loop ik naast mijn schoenen en denk: dat heb ik tóch niet slecht gedaan!


Hoe kun je studenten oudervriendelijker laten denken zonder ze de les te lezen? In haar columns geeft docent Maartje van Amsterdam een kijkje in haar klas.


Maartje van Amsterdam is docent Social Work Hogeschool Leiden, trainer, gezinsbegeleider. 
amsterdam.m@hsleiden.nl
 

Meer lezen?
Geïnteresseerd in Ouderschapskennis? Neem dan nu een abonnement!