Gedonder op de roze wolk heeft Myranda Smeelen geschreven ‘voor moeders, vaders en grootouders van een kind met een Autisme Spectrum Stoornis (ASS)’. Het boek is in eigen beheer uitgegeven en voorzien van mandalatekeningen van Danka Husken.
Myranda is moeder van een zoon en een dochter met ASS. Zij pleit voor aandacht voor het feit dat ouders een rouwproces doormaken na de diagnose ASS: ‘Door rouwen kan er meer levenskracht ontstaan en meer inlevend vermogen om vergelijkbaar verdriet te herkennen’ (p. 22). Volgens haar staat onvoldoende aandacht voor het rouwproces de hulpverlening in de weg. Ik vind deze invalshoek interessant. Een kind krijgen met een handicap betekent het verwerken van verlies en van het aanpassen van een toekomstbeeld van een leven dat je je voor je kind en je gezin had voorgesteld. Helaas stelt de uitwerking wat teleur. Het boek staat vol adviezen en tips (‘De intentie van de hulpverleners is goed, daar kun je van uitgaan’, ‘Het gaat om jou en je kind en jullie toekomst’, ‘Dat gun ik jou’, ‘Geef nooit op’). Het boek is bedoeld om ouders een steun in de rug te geven; het komt duidelijk voort uit betrokkenheid met andere ouders die eenzelfde weg moeten gaan. Ongetwijfeld zijn sommige adviezen nuttig en de betrokkenheid is prijzenswaardig en sympathiek. Maar ik kan me voorstellen dat bijvoorbeeld het advies: ‘Ga de confrontatie aan en stop de pijn niet weg. Dan mag jij er zijn, als een compleet mens, met verdriet en met een geweldig kind met autisme’ (p. 8). niet altijd aansluit. Wat als je jouw kind met autisme even niet zo geweldig vindt? Of: ‘Je kunt meer dan je denkt’ (p. 14). Wat te doen als je daar nou net aan twijfelt? Jammer dat juist het rouwproces van de ouder eigenlijk alleen in de eerste veertig bladzijden aan bod komt, en dan nog op een wat fragmentarische manier. Het boek gaat toch overwegend over het omgaan met een kind met autisme. Storend is het grote aantal spelfouten.
