Telkens als ik dit liedje van Herman van Veen hoor krijg ik kippenvel en wordt ik overvallen door een vreemd soort weemoed. Eerlijk gezegd is die weemoed niet vreemd. Het is het gevoel dat ik ken uit de tijd toen ik op de lagere school zat. Eigenlijk stoort het me als die gevoelens, zeg maar sentimenten, zo opkomen. Ik vind mezelf maar overdreven sentimenteel. Zo slecht heb ik het niet gehad. Maar als ik dat zeg weet ik niet of me zelf een aansteller of een ontkenner moet vinden. Hoe erg is het als je moeder dreigt weg te lopen als je ouders ruzie hebben en dat soms ook doet? Hoe zwaar moet je het aanrekenen dat een oudere broer zo dictatoriaal is dat je nauwelijks durft adem te halen als je in bed ligt? En wat moet ik ervan denken als mijn vader na Kerst de Heer dankt dat kerstmis dit jaar zonder ruzie is verlopen? Dit keer is de kerststal niet in elkaar geslagen en ook kregen mijn ouders geen ruzie over hoe de boom neer te zetten.
En als dat allemaal waar is moet ik daar dan nu nog over zeuren? Er zijn toch ergere dingen in de wereld? Nu wel, maar toen niet. Ik besef dat ik nu alles in een perspectief kan plaatsen en verklaren. Toen was ieder incident er een dat zich kon herhalen en scherpte het mijn oplettendheid. Het liefst zou ik thuis onder de tafel zijn gekropen en er niet zijn. Nu nog ben ik bij conflicten in een groep degene die direct probeert zich onzichtbaar te maken. Maar er was met mij als kind niets aan de hand. Ik functioneerde goed. Op de CBCL zou ik echt geen (sub)klinische score hebben gehaald.
Wie heeft het lachen in je keel gesmoord?
Heeft je vuisten zo gebald?
Wie heeft dat onbevangen kind vermoord?
Dat altijd opstaat als het valt?
Wie boog jouw rechte rug?
Trapte je speelgoed stuk?
Wie brak jouw vleugels in de vreugd van hun vlucht?
Dit is ook het liedje dat mij activeert om als kinderpsycholoog met ouders en met kinderen te willen werken. Beter, het is ook het gevoel van waaruit ik gemotiveerd wordt om met kinderen te willen werken. Ook hier mijn twijfel. Is die betrokkenheid niet overdreven? Ja het is in sommige situaties nog steeds heel moeilijk om jezelf serieus te nemen als je normaal functioneert.
Bert Krapels
