Ik weet nog hoe dol onze oudste was op glijbanen. Amper een jaar oud was ze al verslingerd aan die prachtige rode en gele roetsjbanen in speeltuintjes. Talloze keren zette ik haar bovenaan neer en trok dan gauw een sprintje om haar beneden weer op te vangen. Heen en weer en heen en weer, telkens weer. In het begin had ze nog aanmoediging nodig om zich te laten gaan, maar niet lang. Misschien dat we eerst samen van de glijbaan gingen, maar dat weet ik niet meer. Natuurlijk liet ik haar ook proberen of ze zelf het trapje op kon klimmen. Een tijdje hield ik haar vast bij haar middel. Daarna stond ik als levend vangnet om haar heen gevouwen, terwijl ze haar Mount Glijbaan beklom, en op een dag riep iemand bezorgd: ‘Mevrouw, is dat kleintje van u, ze klimt op de glijbaan!’ Toen was ze anderhalf en apetrots dat het haar lukte om zelf de glijbaan te bedwingen. Bewonderend applaus van mama natuurlijk, maar eigenlijk had ze dat al niet meer nodig. De eigen voldoening over het overwinnen van de hindernis was groot genoeg. Ze was los voordat ik haar losliet.
En zo leren onze kinderen lopen, eten, fietsen, huiswerk maken, geld uitgeven en uitgaan. Ondertussen leren de ouders voordoen, samen doen, toekijken en loslaten. Voordoen en samen doen gaat de meesten nog wel goed af. Moeilijker wordt de overgang naar toekijken en uiteindelijk loslaten. Niet omdat we geen vertrouwen in onze kinderen hebben, al wordt die smoes vaak gebruikt. De hindernis is dat het kind op zichzelf komt te staan. Dát is de grote stap, voor ouders welteverstaan. Voor de één is dat gemakkelijker dan voor de ander. Daarom houden zoveel ouders hun kinderen liever nog even vast op de glijbaan, bij het oversteken, bij het fietsen, bij de besteding van het kleedgeld – of als ze op het punt staan om op kamers te gaan.
Janneke van Bockel is ouderschapsdeskundige en coacht, schrijft, denkt en spreekt zolang het ouderperspectief centraal staat. In haar nieuwste boek ‘Uitvindboek voor ouders’ zijn anekdotes uit het dagelijks leven van ouders voorzien van bespiegelend commentaar door Alice van der Pas. Deze column maakt daar deel van uit.
