We schudden handen, bestellen koffie, maken globaal kennis en ik vraag hen waarmee ze op dit moment bezig zijn. ‘Dat is wel leuk om te vertellen’, steekt de een enthousiast van wal: ‘Ik kom net bij een heel interessante casus vandaan.’
‘Ho, stop!’ onderbreek ik hem, tot mijn eigen verbazing onverwacht fel. ‘Casus is zo’n lelijk woord, dat zou verboden moeten worden.’ Verbaasd wisselen de mannen een blik, ze zijn zich van geen kwaad bewust. Koortsachtig zoek ik mijn woorden. Hoe komt het dat ik daar zo over val? ‘Casus staat voor “geval” en zo moet je niet over mensen willen praten. Het gaat over mensen van vlees en bloed die moeite doen, gezien willen worden, worstelen met vragen. Als ik als moeder zou horen dat er over mijn situatie wordt gesproken als “casus”, zou ik me echt rot voelen. Alsof ik een mapje in een archiefkast ben. Dat moet je toch niet willen?’ ‘Ik weet het niet, ik bedoel er niks vervelends mee. We hebben het gewoon altijd over casussen als we over ons werk praten. Hoe zou jij dat dan willen noemen?’ ‘Waarom noem je het geen: jongen, gezin, school?’ ‘Ja, dat kan natuurlijk ook’, lachen de mannen, ‘is het dan beter?’ Nou ja, beter, beter, alsof ik daarover ga, zo bedoel ik dat niet. Toch zeg ik ‘Ja graag!’ en ik vertel hoe ik mijn stagiaires leer om zó over ouders te praten en schrijven dat de ouders zouden kunnen meekijken over hun schouder. Zo worden ze zich bewust van hoe ze ertegenaan kijken, want dat laat je niet los op het moment dat je die ouders weer ontmoet. ‘Genoeg gepreek. Vertel, wáár kom je net vandaan?’ Het werd een mooi gesprek, daar in dat café …
Janneke van Bockel is ouderschapsdeskundige en schrijft, denkt en spreekt over het ouderperspectief. Auteur van ‘IJskastmoeder’ en ‘Uitvindboek voor ouders’. Meer informatie op www.metamama.nl.
